Η σταύρωση αποτέλεσε έναν μαρτυρικό τρόπο εκτέλεσης απο τον 6ο προ χριστού αιώνα, έως και το 337 μετά χριστόν. Σε γενικές γραμμές, για περισσοτερο απο 700 χρόνια αποτέλεσε έναν μαρτυρικό τρόπο εκτέλεσης κακοποιών σε πολλους αρχαίους λαούς. Η σταύρωση καταργήθηκε το 337 μ.Χ. σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, από σεβασμό στον Ιησού Χριστό.
Πολλοί ιστορικοί, πιστεύουν ότι η "σταύρωση" (ως θανατική ποινή), ξεκίνησε να εφαρμόζεται από τον 6ο π.Χ. αιώνα, στην "αυτοκρατορία του Δαρείου", δηλαδή στην "περσική αυτοκρατορία". Ιστορικοί και μελετητές, θεωρούν ότι οι αρχαίοι Πέρσες ήταν οι πρώτοι που εφηύραν την σταύρωση ως "θανατική ποινή" σε κατάδικους. Μια θεωρία, αναφέρει οτι ο λόγος της χρησιμοποίησης του συγκεκριμένου τρόπου εκτέλεσης, ήταν η πίστη των Περσών, οτι οι κακοποιοί, κατά την διάρκεια της εκτέλεσής τους, δεν θα έπρεπε να πατούν στο έδαφος, καθώς σύμφωνα με την περσική θρησκεία η γή ήταν αφιερωμένη στον "Αχούρα Μαζντα", μια αρχαία θεότητα του "ζωροαστρισμου". Σε κάθε περίπτωση, στους επόμενους αιώνες (από τον 6ο π.Χ. έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα), η διαδικασία της σταύρωσης άρχισε να χρησιμοποιείται και απο άλλους λαούς, όπως τους Ιουδαίους, τους Καρχηδόνιους, τους Έλληνες Μακεδόνες, τους Ρωμαίους κ.ά.
Στους επόμενους αιώνες, οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν εκτεταμένα την σταύρωση ως τρόπο εκτέλεσης κακοποιών: Στην αρχαία Ρώμη, η σταύρωση θεωρούνταν ατιμωτικός τρόπος εκτέλεσης και χρησιμοποιούνταν σε σκλάβους, πειρατές, κακοποιούς και εχθρούς του κράτους. Ωστόσο, οι Ρωμαίοι πολίτες συνήθως απαλλάσσονταν από την σταύρωση εκτός απο περιπτώσεις εσχάτης προδοσίας. Οι Ρωμαίοι κατάδικοι διαφόρων εγκλημάτων, συνήθως εκτελούνταν με αποκεφαλισμό, έναν τρόπο εκτέλεσης που θεωρούνταν έντιμος.
Πράγματι, η σταύρωση συνήθως προορίζονταν να παρέχει στον κατάδικο ένα θάνατο που να ήταν ιδιαίτερα αργός, επώδυνος, φρικτός και ταπεινωτικός, χρησιμοποιώντας ότι μέσο ήταν πιο πρόσφορο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Επίσης, μια σταύρωση πραγματοποιούνταν δημόσια και είχε σαν σκοπό να τρομοκρατήσει και να αποθαρρύνει τους πολίτες μιας αρχαίας περιοχής, από την διάπραξη ιδιαίτερα ειδεχθών εγκλημάτων. Μάλιστα, τα θύματα έμεναν σε δημόσια θέα μετά το θάνατό τους επι πολλές ημέρες, αποτελώντας μια προειδοποιηση πρός τους υπόλοιπους που θα τολμούσαν να κάνουν ένα έγκλημα (ή να πραγματοποιήσουν μια τοπική επανάσταση εναντίον της κεντρικής εξουσίας).
Έχουν βρεθεί αρχαίες μαρτυρίες, κατά τις οποίες πολλές φορές ο κατάδικος αναγκάζονταν να κουβαλάει ο ίδιος τον σταυρό του στο σημείο της εκτέλεσής του. Ο σταυρός σύμφωνα με τους ερευνητές ζύγιζε περίπου 135 κιλά. Μόλις ο κατάδικος έφτανε στο σημείο της σταύρωσής του (που ήταν ένα προκαθορισμένο μέρος), συνήθως πραγματοποιούνταν πρώτα το μαστίγωμα του εσταυρωμένου. Το φοβερό εργαλείο που χρησιμοποιούσαν για αυτόν τον σκοπό (με τον αγριότερο τρόπο), ονομάζονταν "φραγγέλιο". Το "φραγγέλιο", δεν ήταν μια απλή μαστίγωση. Ο δήμιος που εκτελούσε τη "φραγγέλωση" (μαστίγωση), έπαιρνε ένα χοντρό μαστίγιο με πολλές λουρίδες στην άκρη. Ύστερα από μερικά χτυπήματα, έφευγαν οι σάρκες του και απογυμνώνονταν τα κόκαλα. Αναφέρονται πολλές περιπτώσεις καταδίκων που βρήκαν τον θάνατο κατά την διάρκεια της "φραγγέλωσης". Μετά την μαστίγωση, ακολουθούσε η διαδικασία της σταύρωσης.
Στην συνέχεια, οι στρατιώτες είτε κάρφωναν τα χέρια και τα πόδια του κατάδικου πάνω στους πασσάλους με μεγάλα σιδερένια καρφιά, είτε στην καλύτερη περίπτωση τα έδεναν σφιχτά, ώστε να είναι αδύνατο στον κατάδικο να λυθεί. Τα καρφιά, δεν τα έμπηζαν οι δήμιοι στις παλάμες των χεριών, παρά τις διαφορετικές απεικονίσεις που παρουσιάζουν συνήθως οι ζωγράφοι και οι αγιογράφοι. Αυτό, έχει αποδειχθεί απο τους επιστήμονες : Mε πειράματα που έκαναν σε πτώματα, διαπίστωσαν ότι είναι αδύνατο το ανθρώπινο σώμα να κρατηθεί από δύο καρφιά, που διαπερνούν τις παλάμες του κατάδικου, ακόμη κι αν υπάρχουν άλλα καρφιά στα πόδια.
Κάτω από το βάρος του σώματος, (εάν περνούσαν από τις παλάμες τα καρφιά), θα σκιζόταν πέρα για πέρα το δέρμα ανάμεσα στα δάχτυλα και ο εσταυρωμένος θα έπεφτε με το πρόσωπο κάτω. Θα τον συγκρατούσαν μόνο τα καρφιά των ποδιών του. Οι επιστήμονες έφτασαν στο συμπέρασμα, ότι το μόνο σημείο των χεριών από το οποίο θα μπορούσε να συγκρατηθεί το σώμα στον σταυρό ήταν ο καρπός. Σε όποιο σημείο του καρπού τοποθετηθεί το καρφί, οδηγούμενο από τα οστά και τους συνδέσμους που βρίσκονται στο σημείο αυτό, θα περάσει από έναν ανατομικό χώρο, που οι γιατροί ονομάζουν "destot".
Με άλλα λόγια, θα περάσει ανάμεσα από τα δύο οστάρια του καρπού. Από αυτό το σημείο, κανένα κόκαλο δεν τραυματίζεται ούτε σπάει από το κάρφωμα του χεριού στο ύψος του καρπού. Στον χώρο αυτόν (του καρπού), το καρφί έρχεται σε αδιάκοπη επαφή και τριβή με ένα μεγάλο νεύρο, το λεγόμενο μέσο νεύρο.Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τους φοβερούς πόνους που προκαλεί στον εσταυρωμένο αυτός ο τραυματισμός του νεύρου. Εδώ ένα μικρό χτύπημα στον αγκώνα προκαλεί ένα αφόρητο αίσθημα ηλεκτρικής εκκένωσης. Ένα πολλαπλάσιο ερέθισμα πόνου λοιπόν, συνόδευε το μαρτύριο της σταύρωσης. Όσο για το καρφί των ποδιών, διαπιστώθηκε ότι θα έπρεπε να περνούσε ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο μετατάρσιο.
Αν και σήμερα έχουμε την εντύπωση ότι οι κατάδικοι πάνω στον σταυρό φορούσαν κάποιο ρούχο που κάλυπτε τα γεννητικά του όργανα, στην πραγματικότητα αυτό δεν συνέβαινε. Οι κατάδικοι ήταν γυμνοί και μετά την σταύρωση οι κατάδικοι παραμένοντας πάνω στον σταυρό ζωντανοί επί πολλές ώρες, αναγκάζονταν να αφοδεύουν και να ουρούν δημοσίως, προκαλόντας αηδία στο κοινό και "τραβώντας την προσοχή" μυγών και μικρών ζωυφίων. Απο ολα τα παραπάνω λοιπόν συμπεραίνουμε οτι η σταύρωση, σίγουρα δεν είναι οπως ακριβώς την βλέπουμε στις αγιογραφίες.
Ομως ούτε ο θάνατος του εσταυρωμένου προέρχονταν απο την αιμορραγία και τον πόνο που προκαλούσαν τα καρφιά, τα οποία έιχαν διαπεράσει τα χέρια του. Κανείς δεν αντιλέγει ότι η σταύρωση αποτελούσε ένα μαρτύριο δυσβάστακτο. Όμως δεν ήταν εκείνο που κατά κύριο λόγο προξενούσε τον θάνατο : Ο θάνατος πάνω στον σταυρό, είχε μια σειρά γεγονότων που είχαν προηγηθεί. Συνήθως ξεκινούσε από το άγριο μαστίγωμα του μελλοθάνατου, το κάρφωμα των χεριών και των ποδιών, την καθήλωση στον σταυρό και στην αδυναμία αναπνοής από τον καταδικασμένο. Σε αντίθεση λοιπόν με τα όσα πιστεύουμε, ο θάνατος από τη σταύρωση οφείλονταν κυρίως στην ασφυξία.
Σταύρωση: Η φρικτή θανατική καταδίκη των αρχαίων χρόνων
4/
5
Oleh
ΔΗΜΗΤΡΗΣ